Mijn visie op coachen
Allereerst blijft mijn visie een “work in Progress”. Na mate ik me ontwikkel, ontwikkelt mijn visie met me mee.
Toen ik begon met begeleiden, deed ik dit vooral door te handelen volgens normen en waarden, regels/protocollen van de organisatie. Na mate ik meer ervaring en daardoor zelfvertrouwen kreeg durfde ik “outside the box” te denken. Kijken naar past bij deze persoon. Nieuwsgierig zijn naar waarom iemand iets doet. Het anders doen dan anderen, omdat het meer bij mij past. Dit zorgde ervoor dat ik uiteindelijk ontslag heb genomen. Ik kon me niet meer goed voelen bij hoe ik iets mocht aanpakken.
Ik probeer te kijken naar mensen door de volgende bril (het is een mooi felgekleurde bril met ronde glazen 😎 ). Mensen zijn goed zoals ze zijn. Echter zijn niet alle keuzes die mensen maken, zoals ik ze zelf zou maken. Sommige keuzes zijn niet handig, schadelijk voor zichzelf/anderen, creatief, infinitief. Het is niet goed of fout, het kan niet altijd beter. Het is anders dan ik zou doen. Soms kan iemand van mij leren en vaak is het andersom het geval. Als je zo naar mensen kijkt heeft een keuze van een ander niets met jou te maken, het is geen afwijzing. Smaken verschillen en gelukkig maar 😉 . Ik betrap mezelf er ook nog wel op dat ik zeg “ dit kan beter” of “doe eens je best”. Dan herstel ik mezelf door te zeggen “probeer het een op een andere manier”. Blijft lastig hoor…
Ik hoop vooral dat hoe verschillend mensen ook zijn, ze elkaar niet gaan afwijzen omdat ze anders zijn. Hoe mooi is het dat ondanks de verschillen, verschillende meningen met elkaar door één deur kunnen. Het vraagt om wat geven en nemen.
Ik heb de waarheid niet in pacht, ik kijk naar het leven door mijn bril, mijn perspectief. Ik handel zoveel mogelijk naar eer en geweten. Ik kan mezelf in de spiegel aankijken. Als ik weer eens wat onhandigs heb gezegd of gedaan dan vergeef ik mezelf. Ik probeer zelfcompassie te hebben. Ga na wat ik nodig heb, welke behoefte en geef hier erkenning aan. Vanuit hier kan ik weer verder….
